Klik op het plaatje voor een terugblik van de Missiontrip in 2014.
Voor meer video’s klik op: www.weloveperu.nl/video
De deelnemers:
Hieronder de weblog van de Missiontrip naar Peru vanuit Rafaël Amersfoort in 2014.
Dag 22 New York en terugreis
Na een brak nachtje kwamen we uiteindelijk met twee uur vertraging aan in Newark. Hoewel we allemaal best baalden van de vertraging (dit betekent immers minder tijd in NYC) was er ook een grote meevaller; in het ochtendgloren konden we vanuit de lucht de prachtige skyline van New York bewonderen, inclusief vrijheidsbeeld! Wauw, wat een prachtig uitzicht was dat! Dat is nog eens een mooi begin van de dag!
Door de opgelopen vertraging en de tijdrovende security checks op het vliegveld duurde het wel even voordat we echt in het centrum van NY waren. We hebben er precies anderhalf uur door kunnen brengen, net genoeg om een rondje Times Square en Broadway te lopen en een hotdog te eten. Wat een stad zeg! Hoge gebouwen, gele taxi’s en flitsende reclameborden…. we waanden ons in één of andere Hollywood-film! Hoewel de tijd maar beperkt was vonden we het allemaal super om meegemaakt te hebben.
Na dit vluchtige bezoek haasten we ons weer richting Newark waar we het vliegtuig namen naar Amsterdam. Om iets na zeven uur in de ochtend Nederlandse tijd kwamen we op Schiphol waar we hartelijk welkom werden geheten door familie. Na afscheid van elkaar te hebben genomen en God te hebben gedankt voor deze super bijzondere reis, zijn we allen ons weegs gegaan. We hebben een enorme ervaring om op terug te kijken. Ik zal de mensen en de kinderen die ik daar heb ontmoet niet snel vergeten. Het is in zeker opzicht een bemoediging om te weten dat wij slechts een onderdeel zijn geweest van Gods plan en dat Gods werk verder door gaat. Ik hoop en bid dat wat we als team hebben gezaaid dan ook een verdere uitwerking zal hebben in het leven van de Peruanen.
Martine
Dag 21 Afscheid nemen en shoppen
Vanochtend al onze koffers ingepakt. Om tien uur waren we klaar voor vertrek naar Miraflores waar we nog even een dagje shoppen voor de boeg hadden voordat we het vliegtuig in zouden stappen. Maar eerst namen we nog afscheid van Jordi. We hebben hem bedankt voor al zijn energie, tijd en inzet. We zijn allemaal dankbaar dat we hem hebben leren kennen, het was erg bijzonder om het werk gezien te hebben dat hij samen met Ria daar in Peru doet! Wat een Toppers! Gods zegen toegewenst Ria en Jordi!
Winkelen in Miraflores, één van de rijkere wijken, is wel even omschakelen als je een paar dagen daarvoor nog in de sloppenwijken van Lima hebt gewerkt. Toch hebben we een gezellige dag gehad. We kwamen nog een heus pannenkoekenrestaurant tegen, echt genieten om weer een normale bekende maaltijd te kunnen eten! Ook het souvenirs shoppen was een succes, vooral nadat Coen ons de kunst van het afdingen had bijgebracht. (Hmmm, zouden zijn technieken ook in de supermarkt in Nederland werken…?)
In de taxi naar het vliegtuig heeft Willem nog even zijn best gedaan om een paar Jesus te ama – ballonnen aan wat kinderen te slijten en nog voor de laatste keer tegen een chauffeur Jesus-te-amaat. Op het vliegveld hebben we nog de souvenirs van elkaar bewonderd en wat te eten gescoord en toen, na een aantal uur wachten buiten en in het vliegtuig wegens vertraging, was het opeens finito. Het avontuur in Lima was voorbij. We zaten in het vliegtuig op weg naar New York. Ciao Peru, bedankt voor de bijzondere drie weken!
Martine
Dag 20 Bergen en waterpark
Vandaag stonden er twee toeristische activiteiten in de planning. Allereerst hebben we een tochtje naar de bergen gemaakt, naar het dorpje Antioquia. De rit er naar toe was al een beleving op zich. Naarmate we hoger kwamen zagen we steeds meer groene natuur en uiteindelijk zelfs een rivier met water er in 😉 Het dorpje zelf was zeker de moeite van het bekijken waard; leuke wit geschilderde huisjes met vrolijke muurschilderingen erop. Het zonnetje deed ook goed haar best dus het sfeertje zat er goed in.
’s Avonds zijn we nog naar het waterpark in Lima geweest waar we de watershow hebben bekeken. Een mooie romantische plek voor Coen en Sanne om hun one-year anniversary te vieren (aaaaah, such sweet love ). Voordat we naar de watershow gingen hebben we nog afscheid genomen van Ria en de kids (Jordi kon er niet bij zijn dus we hebben dat morgen gepland). Wat een bijzondere vrouw en lieve kinderen zijn het! We zijn ze enorm dankbaar voor de goede tijd die we er hebben gehad en zullen ze zeker in Nederland missen!
Martine
Dag 19 Vrouwenochtend en voedselpakketten uitdelen
Vandaag weer een Brazos Abiertos dag, de laatste! In de ochtend stond de vrouwenmeeting op het programma. Samen met ongeveer 10 vrouwen hebben we armbandjes gemaakt. Ze hadden er zichtbaar plezier in en maakten er iets moois van. Naar de voorlichting over voeding werd goed geluisterd. Leuk dat ze daarna ook met vragen kwamen! En erg bijzonder om voor deze groep m’n getuigenis te geven.
Ondertussen werden de fotolijstjes uitgedeeld aan de kinderen, die zijn heel mooi geworden!
’s Middags gingen we voedselpakketten uitdelen aan 6 gezinnen die dit het hardst nodig hadden. In 2 groepen bezochten we de families. Heel bijzonder om te zien hoe ze wonen, wat meer te horen over de vaak problematische achtergronden en dan met hen te kunnen bidden. Er was zelfs een vrouw die haar leven aan de Heer gaf! Ontroerend om hun dankbaarheid te zien voor ons bezoek en bij het ontvangen van een uitgebreid voedselpakket. Ze zullen de komende 3 weken elke week zo’n tas ontvangen.
Met heel veel voldoening en veel knuffels namen we afscheid van deze mooie mensen en van Brazos Abiertos.
Lydia
Dag 18 Bijkomen en verjaardagsfeestje
Vandaag een beetje bijgekomen van het jungle avontuur, daarna boodschappen gedaan en heerlijke gerechten klaargemaakt voor het verjaardagsfeestje van Ria Bosch die jarig was. ’s Avonds was het party time en hebben we heerlijk met elkaar genoten van de maaltijd en het samenzijn.
Willem
Dag 12-17 Ons avontuur in de JUNGLE! door Sanne
Dag 17 de laatste jungle dag
We staan vroeg op en eten weer een bord vol rijst. We gaan naar twee verschillende scholen waar we weer een programma in de klas mogen doen. In het eerste schooltje zijn maar 4 kinderen. Meer zullen er ook niet komen. Er missen nog 12 kinderen die uit twee gezinnen komen. De leraar verteld ons dat ze ook niet zullen komen omdat er familie omstandigheden zijn. Het doet ons weer nadenken aan de andere leefwijze van de jungle. De kinderen moeten minimaal twee uur lopen voordat ze op school zijn. Veel kinderen leren nu pas lezen en schrijven omdat er eerst helemaal geen school was. Het raakt ons dat het leven hier zo eenvoudig en anders is. We stappen de boot weer in naar het tweede schooltje. Hier treffen we meer kinderen aan die ons al vrolijk staan op te wachten. Wat is het geweldig om deze kids in je armen te sluiten en met ze te knuffelen. De kinderen genieten van het programma en reageren blij, opgewekt en enthousiast. We spelen nog een spel met elkaar en dan zit ons programma erop. We moeten terug reizen omdat ons vliegtuig vanavond om 22:00 terug naar Lima zal vliegen. Met de boot varen we terug naar het eerste dorpje van ons verblijf Puerto Sungaro. Daar lunchen we met elkaar. Met de taxi rijden we hobbelend terug naar Pucallpa waar het vliegtuig op ons wacht… Wat een reis vol mooie mensen, kinderen, gastvrijheid, rijst, water, natuur, basic en bovenal vol van Zijn Heerlijkheid die in ALLES zichtbaar is geweest.
Dag 16 het dorp San Alejandro
Met de boot zijn we van de plantage naar de kerk gevaren. De mooie natuur went nooit en laat ons elke keer in verwondering staan. Ons ontbijt bestond uit koe, rijst en bonen (just like every day) Met respect en moeite eten we dit met een glimlach. Aangekomen bij de kerk nodigen we mensen uit voor de dienst. Als dank voor onze komst heeft de kerk een ontbijt voor ons. Ppff dat is voor ons Nederlanders echt een beproeving. Met wederom een grote glimlach eten we het bord met rijst, vlees, bonen en aardappels op. De dienst begint en we stellen onszelf voor, zingen liederen en een deel van het team verzorgt het kinderprogramma. Geweldig al die hoofdjes glunderend van onze muziek, poppenkastpoppen en aandacht. De ballonnen met Jesús te ama vliegen overal in het rond waar de kinderen achteraan rennen. Bij de volwassenen heeft Coen het voorrecht gekregen om te mogen spreken! Wat ben ik trots op hem! De mensen hier zijn heel dienend en denken over het algemeen klein over zichzelf. Hij heeft gesproken over het feit dat Jezus hen wil gebruiken en dat ze zichzelf niet klein hoeven te houden omdat het kostbare zonen en dochters van de Allerhoogste zijn. Precies een boodschap die aanslaat en er komen mensen aangeraakt naar voren waar we mee mogen bidden. God is groot! En Hij is overal!! Wauw.. Jezus Christus is gisteren, heden en tot in eeuwigheid dezelfde. Na de dienst weer eten……. ja het christen zijn betekend offers brengen. Hierna liepen we naar het centrale grasveld van het dorp waar iedereen zich verzameld had en naar voetballende mannen keek. Aan de andere kant was een fanatiek groepje aan het volleyballen. We hebben met de mensen meegedaan en daarna een programma gedaan. Buiten hebben we met ze gezongen, de verloren zoon uitgespeeld en een oproep gedaan. Wat een belevenis! Enorm de moeite waard en vol nieuwe kostbare herinneringen keren we in de boot terug naar de plantage.
Dag 15 Nieuwe kijk op bananen
Na de nacht vol insecten worden we wakker in totale stilte. Het is zo mooi!! We hebben het voorrecht om een ochtend mee te bikkelen met de werkers. Echt waar, ik zal nooit meer mijn banaan eten zonder met respect te denken aan deze mannen. Wat een keiharde werkers. Het werk is zwaar, bloedheet en de blaren staan op onze handen van alleen maar het onkruid wieden. Na deze ervaring kregen we nog een rondleiding van Jordi over de plantage. We hebben gezwommen en een programma voor de werkers mogen opvoeren. Getuigenis, vertellen over voeding en hygiëne, samen zingen en natuurlijk kon een potje volleybal niet uitblijven. De score houden we maar achterwegen…………… Het is volop genieten!!
Dag 14 Bushwalk
Naar deze dag hebben we uitgekeken. De schoonheid van de natuur bewonderen met een bushwalk. Na een boottocht van 3 uur (wat totaal geen straf is!!) komen we aan in San Alejandro. Het dorp is prachtig en zo anders dan we ooit hebben gezien. Na een lunch (overigens weer rijst) start onze wandeling. Adembenemend….. Niet in woorden te omvatten hoe mooi de natuur hier is. Na de flinke tocht van enkele uurtjes komen we aan bij de plantage waar we de komende dagen zullen verblijven. Back to basic.
Dag 13 Bruine ogen op de tribune
Donderdag staan we vroeg op met een uitzicht over de palmbomen. Wat een mooi begin van de dag. We zingen samen en beginnen de dag met de Heer die ons de hele reis zo dichtbij is. Wat is het HEERlijk om met elkaar Zijn aanwezigheid te zoeken. Daarna sprinten we ons naar de straat om een ontbijtje aan de haak te slaan. Vervolgens stappen we met al onze spullen in de motortaxi naar het jungle schooltje. De kinderen verzamelen zich op de tribune van het schoolplein en meer dan 150 kinderen met prachtige bruine ogen kijken ons verwachtingsvol aan. Het programma in de bloedhete zon kan beginnen. We zingen, geven een getuigenis en spelen het verhaal uit van de verloren zoon. De kinderen kijken hun ogen uit en het is voor het eerst dat er een groep missionairs in de jungle zijn. In de pauze wordt er fanatiek met de volleybal en voetbal gespeeld. Genieten om tijd door te brengen met deze kinderen. De mensen zijn enorm gastvrij en we mogen blijven eten bij de pastor van de kerk in het dorp. Hierna zijn we het dorp in gegaan om mensen uit te nodigen voor een filmavond. Hier kwamen veel mensen op af! We bidden dat de film Fireproof mensenlevens zal veranderen. God houdt van deze mensen en verlangt naar ze. Het is bijzonder dat we hierin mogen meewerken en dienen. Tijdens de filmavond hebben wij een kinderprogramma georganiseerd.
Dag 12 Eindelijk GROEN
Daar gaan we dan.. Vol verwachting stappen we in het vliegtuig op weg naar de prachtige natuur, de zon en de focus op het ontmoeten van nieuwe mensen! Vanuit het vliegtuig zien we de oranje gekleurde zon opkomen boven de bomen die de jungle typeren. Onder de indruk vervolgen we onze reis in de taxi naar het jungle plaatsje Puerto Sungaro. Wat is Gods schepping prachtig!! Adembenemend is onze eerste aanblik. De rest van de dag rusten we uit, genieten we van het dorpje, de rivier, de warmte, eten, gezelligheid, gastvrijheid en een Spaanse dienst waar even kort bidden minimaal tien minuten duurt J en Lois gaf haar getuigenis.
Dag 11 Schoolreisje kinderboerderij
Vandaag een geweldige dag gehad met de kids van Brazos Abiertos, we zijn naar een kinderboerderij geweest en het was fantastisch. De kinderen vonden het helemaal top en hebben volop genoten van alles wat ze te zien kregen, We hebben ze echt de liefde van Jezus kunnen laten zien en na afloop kregen ze nog een halve liter melk mee. Een aantal lagen al heerlijk moe en voldaan te slapen in de bus op de terugreis, de foto’s spreken voor zich.
Morgen naar de jungle vanuit Pucallpa, vertrek 4:55 uur, kort nachtje dus, waarschijnlijk geen internet dus de verslagen en foto’s volgen…
Willem
Dag 10 Klussen en Rivier
Iets later dan normaal gingen we vandaag opnieuw naar Brazos Abiertos. En dit keer met onze “klus kleding” in aanslag. We hebben het team van Jordi ondersteunt die al een poos aan het klussen zijn in het nieuwe tiener gebouw. Ikzelf vond het heerlijk om even heel praktisch te kunnen helpen! En we waren allen onder de indruk van het harde werken van de Peruanen. Ook toen Martine en Sanne hele gevaarlijke kapriolen uithaalden op een hoge ladder. Kwam er snel vanuit verschillende hoeken hulp. Daarna hebben we nog met zijn allen geholpen met verven. Na een aantal uur klussen was het tijd om weer verder te gaan met ons programma, we hadden het idee om ons “werkgruis” van ons af te spoelen in de rivier op een uur rijden afstand. Helaas was dit verre van mogelijk omdat er ironisch genoeg geen water in de rivier was. Wat mooie foto`s als gevolg had.
Lois
Dag 9 Kerk, kerk en nog is kerk
Vroeg opstaan om naar de kerk te gaan in Peru is niet nodig, het begint dan wel om 8 uur maar voordat de zaal vol zit is het zeker 9 uur. Leuk om met 10 mensen te beginnen en met 100 te eindigen! Een radicale boodschap die ik eerlijk gezegd niet had verwacht in dit lieve en gevoelige land. Wat mag het je kosten om Jezus te volgen? Na de dienst even pauzeren en daarna door naar het project, waar er weer een dienst was. Willem sprak onder toeziend oog van Lydia. Martine, Lois en Erna waren bij de kinderen vanaf 6 en Sanne en ik waren met Ria als tolk bij de kinderen onder de 6. Geweldig om te zien hoe ze meetellen als je met handpoppen het geld ga tellen van de vrouw die een munt kwijt is. Na het verhaal waarbij iedereen op het puntje van z’n stoel zat mochten ze een kroon met stickers beplakken, geweldig om te zien hoe ze er in opgaan. Tong uit de mond, puntje van de stoel en een grote glimlach. Wat wil je nog meer? Dat is toch geweldig! ”Brazos Abiertos” betekent ”open armen”, en dat is goed terug te zien als de kinderen je zien, ze rennen naar je toe en willen als eerste een knuffel of je even aanraken. Na een week je niet geschoren te hebben gaan ze allemaal aan je ”baard” zitten, want blijkbaar zijn de Peruanen niet zo behaard als wij Nederlanders. ‘s avonds hadden we de film Fireproof voor de volwassenen wat zeer geslaagd was.
Coen
Dag 8 Fiestas en Brazos Abiertos
Vandaag zijn we naar het gebouw van Brazos Abiertos en de wijk Nueva Juventud geweest. ‘s morgens begon vanaf 10:00 uur het programma voor de kinderen en met liedjes, dans en vervolgens de poppenkast. Daarna was van 11:00 tot 12:00 uur het programma voor de jongeren, waarbij zij koppels moesten vormen van 1 tot 8 personen, soort van stoelendans, maar dan net even anders. Daarna gaf Lois haar getuigenis over haar avontuur in de zee, waarbij ze werd teruggetrokken door de onderstroming, maar met de kracht van de Vader kon zij weer terugkomen op het strand. Daarna hebben wij het nieuwe gebouw van Brazos Abiertos opgeruimd en klaargemaakt voor de film van die middag om 17:00 uur. Het eerste deel hebben wij afgesloten met een smakelijke maaltijd bij de Chifa (lokale chinees) en kwamen we erachter dat een tortilla een andere betekenis heeft in het Spaans, namelijk een omelet met groente tot groot plezier van Lois en Martine 😉 Het tweede deel van de dag gingen wij weer naar Brazos Abiertos om te folderen in de wijk voor de film van vanavond en morgenavond. De reacties waren positief, maar wij begrepen dat er ook veel strijd was tussen de 4 verschillende regio’s (wijken) in het gebied, waarbij het vooral om land gaat. Na het folderen en uitnodigen van de bewoners gingen wij terug naar Brazos Abiertos voor de film, maar helaas de beamer was niet sterk genoeg om in het nieuwe gebouw de film te laten zien. Er was teveel licht en de verduistering was niet afdoende, dus gingen we toch maar kijken in het oude gebouw. De titel van de film was salvaciones de las vidas (saving a life), niet helemaal af kunnen zien vanwege de planning. Na de film heeft Willem zijn getuigenis gegeven en daarna weer terug door de koude buitenlucht. Het koelt hier ’s avonds flink af, vanwege het woestijnklimaat. Daarna dacht ik weer terug te gaan naar de wijk La Molina, maar helaas vond de buschauffeur dat ik maar even voor de tweede keer mee moest naar de Chifa in mijn overhemd. Daarna hebben we Chinese tallarin (spaghetti/mi) met kip (jaja)gegeten. Na het eten, afsluiting van de dag en slapen voor de volgende dag. Dat was de eerste week, erg vroeg uit en in bed, ze hebben hier een ander levensritme. De sloppenwijk is indruk wekkend, hele andere wereld. Er zijn ook best veel kinderen met astma door de smog van het verkeer en het woestijnstof, niet echt een gezonde leefomgeving. Bendiciones y que Dios siempre va ser una luz y guía en la vida de la gente de aqui.
David
Dag 7: Een dagje wat anders
Vandaag vertrekken we wat later, en in een heel andere richting. Voor de verandering nemen we een taxi (een klein busje), heel luxe, maar voor sommigen wel warm en benauwd… We gaan naar de gevangenis! Maar het is nog onzeker of we wel toestemming krijgen om gevangenen te bezoeken. De regels hiervoor zijn streng en de weg naar toestemming is heel ingewikkeld. Zouden alle brieven, telefoontjes e.d., alle inspanningen en moeite die met name Willem en Ria erin hebben gestopt, resultaat hebben opgeleverd? Nadat we nog even terug moesten omdat een zeker iemand zijn paspoort was vergeten (ik noem geen namen) komen we na een lange rit van ong. 1,5 uur aan bij de gevangenis. Een grauw gebouw in een kaal landschap met alleen kale bergen…De op 1 na zwaarst bewaakte gevangenis van Peru..Hier zitten een aantal Nederlanders. Ria is meegegaan om persoonlijk toelichting te geven bij de brieven en support te geven. Na een tijd onderhandelen blijkt het toch niet mogelijk om naar binnen te gaan, de directeur was zelf aanwezig. Sinds januari mag alleen nog familie op bezoek. Net als afgelopen maanden worden we van het kastje naar de muur gestuurd over de vraag wie nu toestemming moet geven. We proberen het nog bij een andere gevangenis daar dichtbij maar ook hier vangen we bot. Ondanks veel gebed voor `open deuren` , helaas.. ze blijven dicht. Wat mij trof was ook de lange rij vrouwen en kinderen die uren in de wind en de kou staan te wachten om hun man en vader te bezoeken. Zo triest!
Daarna gaan we een middagje naar Lima centrum. Eerst gaan we lekker eten in een winkelcentrum. Sommigen grijpen die kans aan om eens meer groente te eten, maar voor Lois is alleen de ijskaart favoriet! Na nog een uurtje shoppen gaan we via de winkelstraat naar het centrale plein Plaza de Armas. We maken een serie hilarische foto´s, en zelfs de politie wil wel even poseren. Genieten om vandaag de stad te verkennen, tijd voor ontspanning! Met een bus gaan we naar een uitzichtpunt. Onderweg zien we nog wat huisjes met iets kleur, voor de rest ziet Lima er wat grauw en saai uit. Bovendien is het ´normaal` weer voor een groot deel van het jaar in Lima, bewolkt en mistig. Daardoor is het uitzicht boven wel erg mooi maar het zicht beperkt. Beneden zien we ook weer armoedige wijken. We bekijken nog een kerk en we sluiten af bij wat lokale eettentjes. Wat het precies was…rijst met melk en paarse saus.. in elk geval warm, zoet en lekker! Even een dagje iets heel anders.
Lydia
Dag 6 Schoolbezoek Nuevo Peru
Vandaag ging de wekker om 6:00 uur, ontbijt om 6:15 uur, stille tijd om 7:00 uur en 7:15 vertrek naar school, het was opnieuw een bijzondere dag op de school Nuevo Peru.
Het programma wat we de afgelopen 2 dagen hebben gedaan, hebben we nu in 3 andere klassen gedaan, gaaf om te zien hoe open de Peruaanse tieners staan. We mochten ze vertellen dat er een God is die van ze houdt en iedereen kwam naar voren om hun zonden te verscheuren bij het kruis, mooi om hun eerlijkheid en openheid te zien en vele tieners wilden graag bij Jezus horen.
Het team is de afgelopen dagen meer en meer naar elkaar toegegroeid wat ook terug komt in het programma, we vullen elkaar steeds meer aan en rollen worden gemakkelijk omgewisseld.
In de pauze kwamen opnieuw vele kinderen naar ons toe om te spelen of om een knuffel te halen, ook werd er weer gevoetbald en gevolleybald. Vele oranje ballonnen met de tekst “Jesus me ama” (wat betekent Jezus houdt van mij) werden uitgedeeld.
Aan het begin van de middag hebben we de (vervangend) directeur van de school bedankt voor de mogelijkheden op deze school en de Jezus film en een mooie Hollandse kaart als cadeau gegeven.
Na de lunch bij Brazos Abiertos hebben we een aantal liederen gezongen met een groep tieners die huiswerkbegeleiding krijgen en heeft Lydia een voedingsles gegeven wat erg leerzaam was.
Na een mooie dag werden we op de terugweg geconfronteerd met een ernstig ongeluk waarbij een kind van 5 en 3 om het leven zijn gekomen doordat ze overreden werden.
Het raakte mijn hart en van binnen huilde ik en zag ik de blik in de ogen van de vele Peruanen die verdriet hadden en stonden te kijken. Het besef hoe het verkeer in Peru er soms asociaal aan toe gaat en dat je overal bescherming nodig hebt van onze Vader in de hemel.
Willem
Dag 5: Meewerken in Gods plan
Het is opmerkelijk hoe snel je gewend raakt aan gewoontes, omgeving en situaties die tot een paar dagen geleden nog volledig onbekend voor je waren. Het voelt al niet meer vreemd om ’s ochtends vroeg in een van de snelle kleine busjes te stappen die elke twee minuten voorbij sjezen en altijd wel voor je stoppen, ongeacht of er een bushalte is of niet. De bus (die tot grote teleurstelling van Lois, geen ‘troetelnaam’ heeft, maar de wat fantasieloze naam ‘bus’) brengt ons naar La Curva, het punt waarna er geen bus meer rijdt vanwege wegwerkzaamheden. Dus stappen we over in een superkleine motorriksja waar wij vaak met zijn drieën en de nodige spullen (denk aan gitaar, ballen en tassen) op elkaar geperst onze reis vervolgen. Het is werkelijk een ware kunst hoe deze Peruanen de motorriksja langs al het straatverkeer heen weten te manoeuvreren zonder dat er iets geraakt wordt en ons heelhuids op de plaats van bestemming brengen. Vandaag was dat de school die vlak bij de sloppenwijk ligt en waar we gisteren ook waren. Net zoals gisteren deden we in drie klassen ons programma, waarin één van ons een getuigenis gaf, we het verhaal van de verloren zoon uitspeelden en een uitnodiging deden om je zonden bij God te brengen en er vergeving voor te vragen. Dit laatste symbolisch in de vorm van een papiertje die je bij een kruis mocht verscheuren. Het was ontroerend om te zien hoe betrokken de houding van de kinderen tijdens het programma was! Niet alleen luisterden ze vol interesse en aandacht, maar ze leken de boodschap ook heel serieus te nemen. Toen we de oproep deden om je zonden bij God te brengen, kwam ieder kind naar voren om zijn of haar briefje bij het kruis te verscheuren. Deze oprechtheid en openheid van deze kinderen heeft mij echt geraakt. Na afloop van iedere les kwamen we als team dan ook super onder de indruk van God het lokaal weer uit. We merkten allemaal de werking van God door het programma heen en ik geloof niet dat het ook maar één van ons onberoerd heeft gelaten.
Net zoals gisteren hebben we ook vandaag weer met de kids gevoetbald en gevolleybald (waarin zij de bal raakten en ik vooral ‘muy bien’ zei). Inmiddels begint ons Spaans ook enigszins vorm te krijgen en kunnen we met kleine zinnetjes met de kinderen praten. Veel van de kinderen waar wij gisteren contact mee hadden kwamen weer naar ons toe en ik merkte dat, hoe meer ik de kinderen leer kennen, hoe persoonlijker het voor me wordt en hoe meer bewogenheid ik voor ze ervaar. Er is zo veel armoede hier en nood. Ik geloof dat Gods hart naar deze kinderen en mensen uitgaat en het is alleen maar een voorrecht om mee te werken in Gods plan voor hen.
Morgen zullen we opnieuw naar de scholen gaan om voor de laatste keer drie klassen te bezoeken. Ik zie nu al naar uit wat God zal gaan doen!
Martine
Dag 4 Mijn pet te boven
Vandaag begon de dag opnieuw vroeg, en hebben we eindelijk ons lang voorbereide programma kunnen draaien met 3 groepen van de school Nuevo Peru. Gedurende onze voorbereidingstijd in Nederland hebben we een programma voor tieners voorbereid met; liedjes, een Nederland Quiz, persoonlijke getuigenissen en een theaterstuk over de gelijkenis van de verloren zoon. Tijdens het spelen van het stuk heb ik met veel genoegen stiekem onder mijn petje (ik speel de oudste zoon in het stuk) gekeken naar de aandachtige gezichten van de tieners. Bij een van de groepen was het zo muisstil tijdens/op het moment dat de jongste en verloren zoon (Coen) van Sanne (een van de dienstknechten) de ring geeft reageerden de kinderen met een adembenemende WOW! Coen, Sanne en Martine hebben hun getuigenis gedeeld. En er werd met volle aandacht geluisterd. Erna en Willem gaven de tieners de mogelijkheid om hun zonde op een briefje te schrijven en te verscheuren bij het houten kruis. Het was onwijs gaaf te zien dat er tieners naar voren durfde te komen! Sommigen iets onzeker, met een vriendin aan hun hand; anderen erg uitbundig en stoer (het blijven tieners 😉 Maar ik weet zeker dat dit voor velen een bijzondere ervaring was, in ieder geval voor mij! Na het draaien van het programma was er ook tijd om heerlijk met de kinderen te sporten! Willem ontpopte zich tot een heuse scheidsrechter. En Martine en ik zijn er van overtuigd dat we bij terugkomst in Nederland onwijs goed kunnen volleyballen. (J)
Dag 3 ‘Lach in het zand’
Vandaag is het maandag en de dag begint met goed nieuws. Onze koffers zijn terecht en worden in de loop van de dag gebracht!!! Dank U voor onze eigen schone onderbroeken! (en natuurlijk alle spullen die nodig zijn voor ons programma) Verder gaan we voor het eerst een volle dag meedraaien bij het project Brazos Abiertos. De vertaling van het project is open armen en ik snap waarom. We ontmoeten namelijk veel geweldige, mooie lieve mensen. De kinderen hangen aan ons en we dansen en knuffelen waar we kunnen om ze met onze Nederlandse open armen liefde en aandacht te geven waar ze zichtbaar, zoveel behoefte aan hebben. De school begint en iedereen stelt zich op in rijen waarna ze met hand op het hart uit volle borst het volkslied meezingen. Ons ochtendprogramma begint met liedjes zingen in ons beste Spaans en daarna een poppenkast met bij elkaar geraapte poppen (aangezien onze poppenkastpoppen nog ergens in Houston staan) Ja, we leren om flexibel te zijn en te improviseren met wat we hebben. Een zeer goede les…… We horen de kinderen luid mee lachen achter ons doek en weten dat ze ervan genieten. Na ons programma beginnen de lessen. Ik ben met groep 3 mee gegaan. Wat een ervaring. De kinderen praten de juf na bij het leren van de letter U. Ik kijk uit het openstaande raampje en zie de bergen, kleine zelfgemaakte huisjes, zwerfhonden en vuilnis. Hierbinnen in het klaslokaal ervaar ik zoveel liefde, warmte en veiligheid. Een brok in mijn keel en ik kan op dat moment alleen maar bidden dat Jezus deze kinderen beschermt. Ze hebben mijn hart gestolen.
Tussendoor hebben we samen met de kinderen fotolijstjes gemaakt en foto’s van henzelf. We zullen deze foto’s laten afdrukken zodat ze deze mee naar huis kunnen nemen. Hierna hebben we praktisch werk gedaan door te helpen timmeren. Er moesten namelijk luiken gemaakt worden voor het jeugdcentrum. Tijdens het werken liep ik even weg en zag 4 vrouwen voor hun huisje omringd door kinderen. Ze wenkte me en ik mocht even bij ze zitten. Met elkaar waren ze koper aan het schoonmaken om te kunnen verkopen. Ik heb stiekem even naar binnen gekeken en hun leefwereld maakt me stil. Ze leven van onze vuilnis en wij hebben ons druk gemaakt om een verlate koffer vol luxe.
Dag 2 Andere wereld, andere mensen.
Na zo’n interessante reis is het helemaal niet erg om je bedje in te kruipen en nog is na te denken over hoe alles is gegaan. God zorgt duidelijk voor de groep en dat is met de reis al goed te zien.
In Lima (locale tijd) wordt iedereen rond het middag uur wakker en nadat we onze tanden hebben gepoetst met een kauwgommetje gaan we bij Jordy en Ria eten, bijzondere mensen die een mooi hart voor de Peruanen hebben! Na het eten krijgen we de uitnodiging om mee te gaan naar de kerkdienst die op de project gevierd wordt, een deel van het team gaat mee en het andere deel gaat in de tussentijd tandenborstels en shampoo halen. Aangekomen op het project en dus in de sloppenwijk, wordt je al overvallen met de eerste indrukwekkende beelden. Veel stof en veel armoede is hetgeen wat je te zien krijgt. Na een rondleiding door de 2 gebouwen begint de kerkdienst, aanbidden met een youtube-filmpje is geweldig met de mooie Peruanen. Spelletjes doen met de kids die gelijk al een knuffel geven of je hand even willen vast houden laat je hart smelten. Bijzonder om te zien dat deze mensen zo blij zijn met hetgeen wat ze hebben en het er ook mee kunnen redden. Nu weer terug in het zendingshuis en met dat ik dit aan het typen ben is de rest van de groep nog druk met de financiën, de voorbereidingen voor morgen en met douchen. J Morgen gaan we naar het project en zullen daar een poppenkast doen, knutseltjes maken en helpen waar we kunnen…
Dag 1 Veilige aankomst uitdagende reis
De Mission trip naar Peru is begonnen, na een lange reis van ruim 30 uur met de nodige uitdagingen, zijn we veilig in Lima in het zendingshuis aangekomen.
We begonnen met een vertraging van 1,5 uur in Amsterdam, terwijl onze overstap tijd in Houston 1,5 uur was, uiteindelijk kwamen we een kwartier te laat aan. Door strenge controles in Amerika werd het een echte wedstrijd tegen de klok om het vliegtuig te halen. Na een heuse hardloop wedstrijd door de luchthaven kwamen we 10 minuten voordat het vliegtuig zou vertrekken aan en konden we gelukkig ook nog mee, prijs de Heer. In Panama was het meer relaxed en waren we ruim op tijd.
Eenmaal in Lima aangekomen moesten we wachten op onze koffers met bagage, en wachten en nog eens wachten, maar geen koffers. Deze waren achtergebleven in Houston en worden morgen verwacht in Lima, niet echt handig met alle spullen, wel een nieuwe uitdaging.
Vandaag bijkomen en acclimatiseren van de reis en vanmiddag gaan we naar de kerk van het project Brazos Abiertos.
Wordt vervolgd…
